Brandt avondmaal

Adres aan een Haggis

J

Robert Burns Poëzie

Eerlijk fa' je eerlijke, zoonsgezicht,
Grote leider van de puddin'-race!
Aboon hen een' gij neemt yer plaats,
Painch, pens of thairm:
Weel bent u langdradig o' een genade
Als lang is mijn airm

  De kreunende trencher daar vul je,
Uw hurdies als een verre heuvel,
Jouw speldenprop helpt een molen te herstellen
Op tijd o nodig,
Terwijl door je poriën de dauw destilleert
Zoals een amberkleurige kraal.       

  Zijn mes zie rustieke Labor dicht, 
Een snee je in stukken met klaar slicht,
Je stromende ingewanden bricht,
Zoals een sloot;
En dan, oh wat een glorieus zicht,
Warm-riekend, rijk! 

Dan, hoorn voor hoorn, strekken ze zich uit:
Deil tak de hindmaist, op ze rijden,
Tot een' hun weel-swall'd kytes belyve
Zijn gebogen als trommels;
Dan auld Guidman, maist graag rive,
'Bethankit' bromt. 

Is daar die zijn Franse ragout te danken heeft,
Of olio die prop staw een zeug,
Of fricassee wad mak haar spew
Met perfecte uitsmijter,
Kijkt naar beneden met spottend, minachtend uitzicht
Op een diner?

Arme duivel! zie hem zijn afval laten vallen,
Zo slordig als een verdorde uitslag,
Zijn spindel schacht een guid zweepslag,
Zijn nieve een nit:
Thro bloedige overstroming of veld te stormen,
Oh wat ongeschikt!

Maar let op de rustieke, haggis-fed,
De bevende aarde weergalmt zijn tred,
Klap in zijn wallie nieve een mes,
Hij zal het laten fluiten;
Een benen een armen, een hoofd zal sneden,
Zoals kranen of thrissle.

Ye Pow'rs, wat maakt de mensheid uw zorg,
En hen hun rekening o tarief uitdelen,
Auld Schotland wil nae skinking ware
Dat jaups in luggies:
Maar als je haar dankbaar gebed wenst,
Geef haar een Haggis!